Son derece yoğun ve gürültülü bir hayatın içinde yaşıyoruz... Zihnimiz sürekli aktif halde...Ya kalbimiz?.Yüksek teknoloji, hız, apartmanlar, doğadan uzak,kargaşa içinde...(Ülkenin ve dünyanın durumu da cabası...) Korku ve endişe tüm alanımızı kaplıyor.. kendi ıssızlığımız da kendimizi sarmaya bile zaman bulamıyoruz ya da bu ıssızlıktan korkar hale geliyoruz. .. Bazen tüm bu kargaşadan kurtulup huzur ve aşkın olduğu yere kalbimize dönmek için onun da akort edilmesi gerektiğini düşünüyorum... O'nun bizimle var olmuş, olan ve olacak olanla bağını tekrar hatırlamak için...Dün Ayşe Nilgün Arıt Hocamın paylaştığı bu film ben de seyrettikten sonra böyle bir etki yarattı. Postacı...Il Postino ünlü Şair Pablo Neruda ile İtalya'da bir adaya sürgüne gönderildiğin de ona mektuplarını getiren postacının aşk, hayat, toplumsal haklar ve şiir üzerine diyalogları...
-Bazen dalgalı bir deniz, yıldızlı bir gökyüzü 
-Bazen sevdiğimizin gülüşü
-Bazen bir şairin dizeleri
-Bazen rüzgarla uçup gelen birkaç dize
-Bazen birilerinin yardımına koşmak dili ,gözü kulağı olmak
Bizi kavrar ve birbirimiz için burada olduğumuzu hatırlamaya çağırır. 
Sizin kalbinizi akort eden ne?
Müzik, resim, şiir, film, kendinizle kalıp düşünmek? Bence bugün ona biraz zaman ayırın. Paylaşmak isterseniz buradayım <3